Yarabbi kapına geldik, dergahına sığınıyoruz.
Ey merhametlilerin en merhametlisi, bizleri bağışla.

Allah’ım Sen buyurdun ki, bana dua edin, bende duanızı kabul edeyim.
Senin aciz kulların olarak huzuruna geldik ve Sana dua ediyoruz ...

Vakit seher! Ufukta günün kızıl çiçeği açmak üzere.
Zamanın rahmine, sabahın lütfisi düştü az önce.
Gecenin karasında saklı ışıktan tohumlar başlarını gün yüzüne çıkarıyor.
Şimdi hatırla ki, sende bir zamanlar, yokluğun karanlığında yitiktin.
Unutulmuşluk toprağına gömülü bir tohumdun.
Kimsenin adını bilmediği bir garip, hatırını sormadığı bir yetimdin...

Vakit Öğle, gün ortası, dünya telaşındasın.
İşler yoğun, yarım kalmış ne çok işler var.
Sanki, sensiz yürümüyor hiç bir şey.
Sanki, sen olmasan işler hep yarım kalacak.
Belki hiç başlamıyacak.

İşte Vakit ikindi...
Asr vakti yani. Hüzün vakti.
Gün ihtiyarladı. Güneş şimdi solgun rengini bırakıyor güller üstüne.
Zaman ırmağı ikindinin çağlayanından dökülüyor şimdi.
Ayrılığı söylüyor hece hece.
Bak hüzün renkli bulutlar sardı göğü.
Güneşin saltanatı bitmek üzere.
Zevale akıyor ışıklar.

Hatırla ki, sen de bir ömrün ikindisine yürüyorsun.
Tenin soluyor. Gözlerinin feri çekiliyor.
Yüzünü bu dünyadan çevirmeye hazırlanıyorsun.
Öbür kıyısındasın artık hayat nehrinin.
Bundan sonra vaadi yok sana zamanın.
Yokuş aşağı akıyor kalbin. Güz yaprakları gibi.
Hem dalındasın hayat ağacının, hem de düşmeye hazırlanıyorsun.

Rüzgarı bekliyor gibisin, ansızın esecek bir rüzgâr.
Hayatla bağlarını zayıflatacak.
İnceldiğin yerden kopmaya hazırsın artık.

Bak! Sensizliğe alışıyor sevdiklerin.
Terkettiğin yerde o kadar da boşluk bırakmıyorsun aslında.
Daha az yer kaplıyorsun artık dünyada.

Vakit ikindi...
Kalbini kanatıyor kuru gül yaprakları.
Tutunacak dal arıyor gibisin zamana karşı.
Zamanın hükmü ağırlaşıyor üzerinde.
Gün daha kısa geliyor artık.
“Yemin olsun ki ikindi vaktine. Hüsrandadır insan.”
Şimdi anlıyorsun. Çünkü, yokuş aşağı akıyorsun.
Dalından kopuyorsun. Hoyrat bir rüzgâr artık zaman.
Geriye kalan, ancak iman, ancak iman.

Vakit akşam.
Gün ölmek üzere.
Güneş ışıklarını topluyor eşyanın üzerinden.
Kızılca kıyameti kopuyor dünyanın.
Kara kefenini giyiniyor gün.
Gülün rengi soluyor,
Eşyanın cezbesi yitiveriyor.

Hatırla ki, senin de akşamın olacak bir gün.
Ömrünün ışıkları solacak.
Hayatının perdesi çekilecek.
Senin de kıyametin kopacak.

Dudaklarında Donacak Gülüşün Güneşi.
Zaman Uçurumun Olacak;

Gelen Günün Güneşi Sana Doğmayacak.
Unutulacaksın.

Ve hatta UNUTULDUĞUN BİLE UNUTULACAK!

Vakit Yatsı.
Gün çoktan öldü.
Güneş ışıklarını topladı,
Şimdi Gece hükmediyor aleme.
Güneşin saltanatı bitti.
ışıklar tükendi ufuklarda.
Renkler ellerini çekti eşyadan.
Gül soldu, gün soldu.
Göğe yöneldi gözler,
Bakışlar karanlığa bulandı.

Şimdi hatırla ki,
Sende unutuşun o kara gecesine yuvarlanacaksın.
Sadece adın kalacak geriye.
Belki bir mezar taşı hatırlayacak seni,
Belki, o da unutacak.

Düşün ki , unutuşun koyu karanlığı çökmüş üzerine .
Yokluğuna çoktan alışılmış.
Unutuluşun hepten kanıksanmış.
Kimsenin özlediği bile değilsin artık.

Ey Rabbim!
Sözlerin en güzeli hiç şüphesiz sana ait,
Bizim söylediklerimiz,
Söyleyemediklerimiz,
Söyleyeceklerimiz,
İçimizde sakladıklarımız,
Suskun bıraktıklarımız,
Terk ettiklerimiz,
Unuttuklarımız,
Fısıldadıklarımız,
Hepsi, hepsi sözlerin hepsi!
Ancak sana yöneldiği için güzeldir.
Şüphesiz duayı dilimize veren sensin,
Dilimizi duaya çeviren sensin,
Sözlerin en güzeli sana aittir,
Ve sözlerin en güzeli sana hitap etmektedir.

Ey Rabbim,
Ebediyen bana yakınlığını taddırdığın için,
Bana vahyettiğin tüm gerçekler için,
Beni hayat denen bu sonsuz
lezzet pınarının başına oturttuğun için,
Bildiğin tüm ayıplarımı örttüğün için,
Gördüğün tüm kusurlarımı bağışladığın için,
Umuduma katık ettiğin tüm hayallerim için,
En sevgilini bana Elçi gönderdiğin için,
Ey Sevgili, beni aşkına muhatap ettiğin için,
Sonsuz hamd Sana, sonsuz minnettarlık Sana,
Sonsuz minnet sana, sonsuz şükür sana,
Sonsuz teşekkür sana...

Senin için yanayım ya İlâhi!!!
Ya İlâhi, bu yürek senin için
Sana yanmak ister...
Öyle yanayım ki...Ya ilahi...
Sevdan geceleri uykumu bölsün,
Günün aydınlığında gafleti silsin...

Her hâlde Seni arayayım, her hâlimle seni bulayım...
Her kapının anahtarı Sende Ya İlahi...
Sana gelen tüm kapıları arala,
Sessizce süzülüp geleyim yanına...

Sana gelen yollarda beni nefis eline bırakma,
Dostlarını yoldaş eyle yolculuğumda!
Sen tut ki yüreğimin elinden,
Ayağıma çakıl ve taş değdiğinde,
Düşmeyeyim, sendelemeyeyim.

Sana çıkacak yollarda,
Sen tut yüreğimin ellerinden!
Emanetini sağlam ulaştırmayı nasip eyle...

Utanırım Ya Râhman...

Utanırım Ya Râhman, senin aşkın ile açan ve hoş kokular veren
bir gül olamadım.
Bir güneş olup doğamadım, bir rüzgar olup esemedim.
Bütün mahlukat Sana itaat ederken aşk ile,
Hu çeker aşk ile döner Yunus misali...

Utanırım Ya Râhman, gaflet uykularımdan utanırım.
Sabahlara kadar sana secde eden bir Ebubekir bir Ömer bir Osman olamadım.
Onlar gibi Resûle aşık olamadım, onunlayken bile hasret kalamadım...

Utanırım Ya Râhman, Ashab-ı Güzin’in tövbesinden utanırım.
Uzeyr olup, harama baktım diye vuramadım kendimi dağlara,
Ağlaya, ağlaya AFFET YA RABBİ diyemedim.

SENSİN her zaman yanımda olan, dar zamanlarımda yüreğimin yankılarını duyan...
SENSİN karanlıklar ortasında dolunaylar gibi kalbime doğan...
SEN bende cansın,
SEN hayatıma anlamsın...

Geceleri buram buram tüten hıçkırıklarımda, bütün arayışlarımda, dalgalı bir denizin ortasında çırpınan ruhumda,
SENSİN gök kubbemin rengarenk gökkuşağı...

Özüm SENSİN, TEBESSÜM ETTİĞİMDE SEN BENİM GÜLÜMSEMEMSİN...
SEN benim yüreğimsin, beni hakiki seven SENSİN...

Ellerimin, gözlerimin, yüreğimin mimarı!
Her bir zerremin nakışlarında, sanatından bir emareyim...

Gözlerime NURUNDAN Işıklar vermeseydin, şu kainat tablosunu göremeyecekti gözlerim.
Sevgiyi kalbime ilham etmeseydin, SENİ SEVMENİN güzelliğini, sonsuz acizliğimle bilemeyecekti yüreğim...

Gözlerime ağlamak nimetini vermeseydin, gözyaşının kalbimle olan dostluğundan bihaber kalacaktı gözlerim...