İşte Vakit ikindi...
Asr vakti yani. Hüzün vakti.
Gün ihtiyarladı. Güneş şimdi solgun rengini bırakıyor güller üstüne.
Zaman ırmağı ikindinin çağlayanından dökülüyor şimdi.
Ayrılığı söylüyor hece hece.
Bak hüzün renkli bulutlar sardı göğü.
Güneşin saltanatı bitmek üzere.
Zevale akıyor ışıklar.

Hatırla ki, sen de bir ömrün ikindisine yürüyorsun.
Tenin soluyor. Gözlerinin feri çekiliyor.
Yüzünü bu dünyadan çevirmeye hazırlanıyorsun.
Öbür kıyısındasın artık hayat nehrinin.
Bundan sonra vaadi yok sana zamanın.
Yokuş aşağı akıyor kalbin. Güz yaprakları gibi.
Hem dalındasın hayat ağacının, hem de düşmeye hazırlanıyorsun.

Rüzgarı bekliyor gibisin, ansızın esecek bir rüzgâr.
Hayatla bağlarını zayıflatacak.
İnceldiğin yerden kopmaya hazırsın artık.

Bak! Sensizliğe alışıyor sevdiklerin.
Terkettiğin yerde o kadar da boşluk bırakmıyorsun aslında.
Daha az yer kaplıyorsun artık dünyada.

Vakit ikindi...
Kalbini kanatıyor kuru gül yaprakları.
Tutunacak dal arıyor gibisin zamana karşı.
Zamanın hükmü ağırlaşıyor üzerinde.
Gün daha kısa geliyor artık.
“Yemin olsun ki ikindi vaktine. Hüsrandadır insan.”
Şimdi anlıyorsun. Çünkü, yokuş aşağı akıyorsun.
Dalından kopuyorsun. Hoyrat bir rüzgâr artık zaman.
Geriye kalan, ancak iman, ancak iman.